Ο εαυτός μας αποτελεί πάντοτε ένα όλον και την ίδια στιγμή αποτελεί και το μέρος ενός πλέγματος που σχηματίζουν οι οικογενειακές σχέσεις. Από τη γέννησή μας μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε με τα μέλη της οικογένειάς μας. Το οικογενειακό μας περιβάλλον, καθώς εξελίσσεται, διέρχεται από κρίσιμες περιόδους αλλαγών και νέες συνθήκες. Η γέννηση ενός παιδιού ή η απώλεια της εργασίας αποτελούν παραδείγματα τέτοιων περιόδων.
«Συμπτώματα» σε ένα μέλος της οικογένειας μπορεί να αντανακλούν το στρες που απορρέει από τέτοιες αλλαγές.
Στη βάση της, η οικογενειακή θεραπεία βλέπει τα συμπτώματα αυτά ως μέρος του οικογενειακού πλαισίου σχέσεων και σε συνεξάρτηση με τη συμπεριφορά και των άλλων μελών της.
Η οικογενειακή θεραπεία δε στοχεύει μόνο στην εξάλειψη της «προβληματικής» συμπεριφοράς ενός μέλους, αλλά και στην βελτίωση της μεταξύ τους επικοινωνίας και στην ανάδειξη εναλλακτικών τρόπων «σχετίζεσθαι» των μελών μιας οικογένειας.

Ουλλίρι Φαμπιόλα. Ψυχολόγος- Εκπαιδευόμενη Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

Βιβλιογραφία:

S. Minuchin, W.Y Lee &Simon (1996). Mastering Family Therapy: Journeys of Growth and Transformation. New York: Wiley.